Nisha Birbal
Het is bijna 18:00 en mijn ouders zijn er nog steeds niet. Ik ben ook niet anders gewend, want Surinamers nemen nou eenmaal hun tijd om op afspraken te komen. Ondertussen zie ik dat de ouders van mijn Nederlandse vriendinnetje Liesbeth al bezig zijn om de tafel te dekken. Op onze Jenaplanschool zitten vooral autochtone leerlingen en een kleine 20% van de leerlingen is van Turkse, Marokkaanse of Surinaamse afkomst. ‘’Wanneer komen je ouders?’’ vraagt m’n vriendinnetje. ‘’Ik weet het niet’’ antwoord ik. ‘’We gaan zo wel eten, maar we hadden er niet op gerekend dat je met etenstijd zou blijven, sorry”, zegt ze.
Op dat moment voel ik hoé Surinaams ik opgevoed ben. Ik ben gewend aan een cultuur waarbij iedereen naar binnen kan lopen voor een bord eten, aan een cultuur waar het serveren van avondeten niet is verbonden aan een bepaalde tijd.
De vriendinnetjes die bij mij komen spelen, worden meestal net voor zessen opgehaald. Maar ze kunnen ook kiezen om met ons mee te eten. Nou ja, in de meeste gevallen hebben ze eigenlijk geen keuze, het is ongebruikelijk dat gasten zonder eten de deur uitgaan.
Hoe kan ik als 9-jarige bij Liesbeth thuis laten blijken dat ik anders gewend ben? Ik knik daarom maar alsof ik het begrijp, dit precies op het aantal personen afgestemde avondmaal. Even later komt Liesbeth’s moeder haar kamer binnen “We gaan eten” zegt ze, en ze vraagt of ik buiten wil gaan zitten op de schommels. Of wil ik toch liever binnen op mijn ouders wachten? Ik kies de schommels. Mijn ouders zijn te laat, nu moet ik buiten op ze wachten omdat er bij mijn vriendinnetje niet genoeg eten is voor een extra persoon. Ik weet niet waar ik me meer voor schaam.
Nisha Birbal studeert Toegepaste Psychologie en liep stage bij Dander.
Meer weten over opgroeien in meerdere culturen? Nisha raadt “Waarom zijn wij anders? – Sarah Lanier” aan. Voor professionals die goede aansluiting bij jongeren zoeken, biedt Dander training of coaching op maat.