Fatima Boutoutouh
Samen met mijn vriendin bezocht ik de lancering van een diversiteitsuitgave. Deze lijst was opgezet als tegengeluid van een veel bekendere lijst machtigste vrouwen in het land. Hierin was de gekleurde medemens nogal wat ondervertegenwoordigd, vonden de initiatiefnemers. Ergo: tijd voor een nieuwe lijst. Ik ben altijd groot fan van tegengeluiden, immer ‘rooting for the underdog’ zoals dat heet, want ‘only dead fish go with the flow’.
Uiteraard was ik wat sceptisch, dat is nu eenmaal mijn default gemoedstoestand, maar ik werd helaas bevestigd in mijn verwachtingen. Het was wederom een Marokkaans feestje: ongeveer 175 van de 200 aanwezigen was van Marokkaanse afkomst. Witte djellaba’s en oogverblindende kaftans links en rechts en de Marokkaanse thee vloeide rijkelijk. Ik corrigeer mezelf: Néderlanders van Marokkaanse afkomst. Van deze 200 aanwezigen kwamen ook maar drie of vier gasten van beneden de rivieren, de rest was inwoner van onze bruisende, multiculturele Randstad. Ik chargeer natuurlijk. Ok, niet helemaal. Want de diversiteit was voor mijn gevoel ver te zoeken. Niet in het minst omdat je – naar mijn bescheiden mening – door jezélf weg te zetten als ‘anders’ of ‘gekleurd’ en daardoor een aparte lijst nodig hebt, compleet aan je doel voorbij gaat. Integreren in de bestaande lijsten, toppen en clubs van oude-jongens-krentenbrood. Die diversifiëren en daarin de huidige samenleving laten weerspiegelen, dát zou je moeten doen. Dat zou de ambitie moeten zijn.
Door jezelf een apart lijstje toe te eigenen, bereik je eerder het tegengestelde. Misschien creëer je en passant een beetje awareness voor je achtergrond, maar mijns inziens zou je achtergrond niet op de voorgrond moeten treden, maar je competenties en je bijdrage. Ik vind het sowieso van de zotte: dat ‘trots’ zijn op iets waar je zelf niks voor hebt hoeven doen, behalve bestaan. Zelfs geboren worden was toch een grotere inspanning voor je moeder, dan voor jou.
Desbetreffende lijst of top werd gesponsord door een grote Nederlandse bank. Dat bleek uit de maar liefst 20 bankmedewerkers die in deze speciale top 100 van invloedrijke, gekleurde en bijzondere mensen terug kwamen. Eén van die medewerkers was een piepjong Marokkaans-Nederlands kereltje, . In een mooi groot-mensenpak was hij op de foto gezet door een echte grote-mensenfotograaf. Ik vroeg me oprecht af waarom deze jongen als rolmodel werd aangedragen. Waarom stond hij op deze speciale lijst? Misschien omdat hij Commerciële Economie of wat dan ook had gestudeerd? Is dat nog bijzonder in de Randstad, dan?
Op deze manier is de kans groot dat je weinig serieus genomen wordt in je queeste voor meer diversiteit. Wat dat betreft hebben we nog een flinke klus te klaren. En daar is een bepaalde mindset voor nodig. Een mindset die diezelfde vriendin van mij – zesdubbel gehandicapt, want vrouw, allochtoon, klein van stuk, IT-er, hoofddoekdragend en opgegroeid in een achterstandswijk – en keihard aan haar carrière timmerend bij een grote verzekeraar weet uit te dragen. “Die lijst machtigste vrouwen van Nederland, dáár kom ik op te staan!” En ik heb er alle vertrouwen in dat het haar zal lukken, als het niet linksom gaat, dan rechtsom. Want de enige kleur die we moeten bekennen, is middels onze drive, vakbekwaamheid en ambitie.
Fatima Boutoutouh is ex-redacteur, ex-columnist, ex-bokser en ex-buikdanseres. Toch is ze een enorme doorzetter. Fatima (33) werkt nu als communicatieadviseur en social media coördinator. Fatima blogt hier!